طبقه بندی بر اساس نوع: کلاچ الکترومغناطیسی، کلاچ پودر مغناطیسی، کلاچ اصطکاکی، کوپلینگ هیدرولیک
کلاچ الکترومغناطیسی: درگیری و جدا شدن کلاچ با روشن و خاموش شدن سیم پیچ کنترل می شود. می توان آن را به کلاچ الکترومغناطیسی تک صفحه ای خشک، کلاچ الکترومغناطیسی چند صفحه ای خشک، کلاچ الکترومغناطیسی چند صفحه ای مرطوب، کلاچ پودر مغناطیسی، کلاچ الکترومغناطیسی لغزشی و غیره تقسیم کرد. حالت کار کلاچ الکترومغناطیسی را می توان به دو دسته تقسیم کرد: ترکیب روشن و خاموش.
کلاچ پودر مغناطیسی: پودر مغناطیسی را بین قسمت های محرک و محرک قرار دهید. هنگامی که برق خاموش است، پودر مغناطیسی در حالت شل است. هنگامی که برق روشن است، پودر مغناطیسی ترکیب می شود و قسمت محرک و قسمت رانده شده همزمان می چرخند. مزایا: گشتاور را می توان با تنظیم جریان تنظیم کرد و امکان لغزش زیاد را فراهم کرد. معایب: وقتی لغزش زیاد باشد، افزایش دما زیاد است و قیمت نسبی آن بالا است.
کلاچ اصطکاکی: در حال حاضر کلاچ اصطکاکی با فشرده سازی فنر به طور گسترده در خودروها استفاده می شود. اکثریت قریب به اتفاق کلاچ هایی که با گیربکس های دستی مطابقت دارند، کلاچ های اصطکاکی خشک هستند که با توجه به تعداد دیسک های محرک به انواع تک دیسکی، دو دیسکی و چند دیسکی تقسیم می شوند. طبق استانداردهای دیگر، کلاچ های اصطکاکی به دو دسته مرطوب و خشک تقسیم می شوند. کلاچ های اصطکاکی مرطوب عموماً چند دیسکی هستند و برای دفع گرما در روغن غوطه ور می شوند. کلاچی که از چند فنر کویل به عنوان فنر فشاری استفاده می کند و این فنرها را در امتداد محیط صفحه فشار پخش می کند، کلاچ فنر پارچه ای محیطی نامیده می شود. کلاچی که از فنر دیافراگمی به عنوان فنر فشاری استفاده می کند، کلاچ فنر دیافراگمی نامیده می شود.
کوپلینگ هیدرولیک: کوپلینگ هیدرولیک گشتاور را توسط سیال کار منتقل می کند و بدنه و چرخ پمپ به صورت یکپارچه به هم متصل می شوند که قسمت فعال است. توربین در مقابل چرخ پمپ قرار دارد که قسمت محرک آن است. هنگامی که سرعت چرخ پمپ کم است، توربین نمی تواند رانده شود و قسمت محرک و قسمت رانده از هم جدا می شوند. با افزایش سرعت چرخ پمپ، توربین رانده می شود و قسمت محرک و قسمت رانده در حالت درگیری هستند.